To lubię – interpretacja

Ta praca została zweryfikowana przez naszego nauczyciela: 31.05.2024 o 9:15

Rodzaj zadania: Streszczenie

Dodane: 31.05.2024 o 9:11

Ballada Adama Mickiewicza "To lubię" zajmuje szczególne miejsce w literaturze polskiej jako pierwsza ballada autora, włączona do zbioru "Ballady i romanse", opublikowanego w 1822 roku. Zbiór ten uważa się za symboliczny początek polskiego romantyzmu, stanowiący przejściowy punkt między racjonalizmem i sentymentalizmem, a nadchodzącą epoką romantyzmu.

Balladę "To lubię" można rozpatrywać jako utwór o synkretycznej formie, łączący cechy epiki, liryki i dramatu, co jest typowe dla tego rodzaju literackiego. Narrator pełni rolę uczestnika wydarzeń, co dodaje opowieści osobistego charakteru. Na początku utworu znajduje się apostrofa do Maryli, związana z kontekstem autobiograficznym i uczuciami Mickiewicza do Maryli Wereszczakówny.

Geneza utworu jest ściśle związana z życiem poety. "Do przyjaciół", utwór otwierający zbiór, podkreśla inspirację Mickiewicza, jaką była chęć napisania o ludowych wierzeniach oraz jego nieszczęśliwa miłość do Maryli Wereszczakówny. W czasie tworzenia ballady Mickiewicz doświadczał burzliwych emocji, co bez wątpienia wpłynęło na ton i treść jego utworu. W balladzie pojawia się zwrot do Maryli, oraz nawiązania do miejscowości Ruta, sygnalizując autobiograficzne wątki.

Forma ballady "To lubię" jest starannie zbudowana. Składa się ona z trzydziestu pięciu czterowersowych strof, które tworzą spójną strukturę. Mickiewicz zastosował mieszane wersowanie – jedenastozgłoskowe i ośmiozgłoskowe wersy oraz rymy krzyżowe, co nadaje utworowi melodyjność i rytmiczność. W warstwie stylistycznej możemy dostrzec liczne powtórzenia i wykrzyknienia, takie jak słynne "To lubię!", które podkreślają emocje bohatera oraz nadają dynamiki całej narracji. W utworze obecne są również metafory i porównania, np. "skoro północ nawlecze zasłony" czy "jak śnieg białe lica", co ukazuje kunszt literacki Mickiewicza. Epitety, takie jak "piękna dolina", oraz wyliczenia typu "możny, poczciwy, bogaty" bogacą tekst, nadając mu dodatkowej głębi.

Narrator ballady opowiada Maryli o nawiedzonym miejscu, tworząc atmosferę pełną grozy. Absurdalne nagromadzenie strachów, duchów i upiorów dostarcza czytelnikowi zarówno dreszczyku emocji, jak i lekkiego przymrużenia oka. To przejście od poetyki grozy do ironii i komizmu jest jednym z charakterystycznych rysów tego utworu.

Kluczowym momentem ballady jest spotkanie narratora z martwicą – postacią kobietą, która powróciła zza grobu. To spotkanie staje się punktem zwrotnym utworu. Narrator wypowiada słowa "to lubię", które przerywają stan zawieszenia martwicy, uwalniając ją. W przeszłości Maryla była nieczułą panną, co staje się centralnym motywem moralizatorskim ballady: przestroga przed obojętnością wobec uczuć innych ludzi.

Motyw kobiety nieczułej przewija się również w innych utworach Mickiewicza, np. w "Dziadach". Romantyczne motywy, takie jak kontakt z rzeczywistością nadprzyrodzoną i związana z nim przemiana, są charakterystyczne dla twórczości Mickiewicza. Dydaktyczny charakter ballady podkreśla ważność uważności i wrażliwości wobec innych, co jest przesłaniem utworu.

W konkluzji, "To lubię" jest utworem nierozerwalnie związanym z biografią Mickiewicza i jego inspiracjami ludowymi wierzeniami. Bogata warstwa stylistyczna, pełna metafor, porównań i wykrzyknień, podkreśla emocje i dramatyzm utworu. Znaczenie ballady w kontekście polskiego romantyzmu jest trudne do przecenienia. Stanowi ona fundament dla późniejszych dzieł Mickiewicza, kształtując nie tylko jego twórczość, ale i całą literaturę romantyczną w Polsce. Tworząc balladę „To lubię”, Mickiewicz sformułował pewien archetyp bohatera romantycznego, zafascynowanego mrocznymi tajemnicami i zjawiskami nadprzyrodzonymi, co stało się istotnym elementem jego późniejszej twórczości.