Jak zachowywał się Rodion Raskolnikow po dokonaniu zbrodni?

Ta praca została zweryfikowana przez naszego nauczyciela: 23.08.2024 o 7:51

Rodzaj zadania: Streszczenie

Dodane: 23.08.2024 o 7:39

Fiodor Dostojewski, rosyjski pisarz i myśliciel, jest autorem jednej z najważniejszych powieści w literaturze światowej - „Zbrodni i kary”. Powieść ta, opublikowana w 1866 roku, opowiada historię Rodiona Raskolnikowa, młodego studenta, który decyduje się zamordować starą lichwiarkę, Alonę Iwanowną. Kluczowym wątkiem utworu jest analiza psychologiczna głównego bohatera oraz jego zachowanie po dokonaniu zbrodni. W niniejszym wypracowaniu przyjrzymy się szczegółowo, jakie były motywy Raskolnikowa, jak wyglądały jego stany emocjonalne i fizyczne przed, w trakcie i po morderstwie oraz jakie były długoterminowe skutki jego czynu.

Motywacją Raskolnikowa do popełnienia morderstwa była skomplikowana wiązka frustracji i filozoficznych przekonań. Jego życie charakteryzowało się biedą i brakiem perspektyw. Porzucił studia z powodu trudnej sytuacji finansowej, co przyczyniło się do narastających w nim pokładów frustracji. Jednocześnie Raskolnikow wykształcił skomplikowany system poglądów, według którego świat dzielił się na jednostki zwykłe i wybitne. Sam siebie postrzegał jako jednostkę wybitną, będącą ponad moralnymi normami społeczeństwa. Uważał, że morderstwo lichwiarki, której działalność była według niego szkodliwa, byłoby usprawiedliwionym czynem, mającym na celu poprawienie losu innych ludzi, w tym również samego siebie.

Zanim doszło do zbrodni, stan psychiczny Raskolnikowa uległ znacznemu pogorszeniu. Opanowały go niespokojne myśli i podejrzliwość. Fizyczne objawy niepokoju stawały się coraz bardziej widoczne: doświadczył słabości, drżenia rąk i ogólnego wyczerpania. Jego decyzja o zamordowaniu Alony Iwanowny rosła w jego umyśle z każdym dniem, tworząc coraz intensywniejsze napięcie.

W momencie popełniania zbrodni, Raskolnikow działał z zaskakującą determinacją, choć również pod silnym wpływem adrenaliny i stresu. Wybrał siekierę jako narzędzie zbrodni, co miało znaczenie symboliczne - brutalność tego czynu miała na celu szybkie i zdecydowane pozbycie się „problemu” w jego oczach. Jednak wszystko skomplikowało się, gdy na miejsce zbrodni niespodziewanie przybyła Lizawieta, siostra Alony. W panice, Raskolnikow zamordował także ją, co tylko zwiększyło jego zdenerwowanie i niepokój.

Bezpośrednio po dokonanej zbrodni, fizjologiczne oraz emocjonalne reakcje Raskolnikowa były skrajnymi formami stresu. Odczuwał silne wzburzenie, panikę oraz pragnienie ucieczki. W chaosie myśli i działania starał się zacierać ślady - zabrał klucze i kosztowności z mieszkania lichwiarki, jednak jego działania były chaotyczne i nieprzemyślane. Wracając do swojego pokoju czuł się wyczerpany psychicznie i fizycznie, a jego umysł zaczynały opanowywać pierwsze majaki choroby.

Krótkoterminowe skutki zbrodni były dla Raskolnikowa katastrofalne. Jego stan zdrowia dramatycznie się pogorszył, zapadł na gorączkę, doświadczał halucynacji i majaczeń. W tym stanie opiekował się nim jego przyjaciel Razumichin, który sprowadził lekarza. Zbrodnia jednak powodowała nie tylko fizyczne dolegliwości, ale także intensywne wyrzuty sumienia i poczucie paranoi. Raskolnikow czuł narastające przekonanie, że policja i wszyscy w jego otoczeniu wiedzą o jego zbrodni. To zmieniało jego zachowanie na coraz bardziej podejrzane i dziwne.

W długoterminowej perspektywie, skutki zbrodni znacząco wpłynęły na psychikę Raskolnikowa. Przeżywał wewnętrzne konflikty między wiarą w swoją wyjątkowość a reakcjami emocjonalnymi. Poczucie zawodu wobec własnych oczekiwań i planów również narastało. Dominującymi uczuciami stały się strach i niepewność, a jego paranoia pogłębiała się z każdym dniem. Raskolnikow zaczął obawiać się, że jego zbrodnia w końcu wyjdzie na jaw, zarówno przez własne zachowanie, jak i działania innych osób, które obserwowały jego dziwne poczynania.

Podsumowując, zbrodnia popełniona przez Raskolnikowa miała ogromny wpływ na całe jego życie. Jego reakcje na czyn, zarówno emocjonalne, jak i fizyczne, ukazywały wewnętrzne sprzeczności i słabości bohatera. Nawet gdy próbował usprawiedliwić swoje działania własną filozofią, nie mógł uciec przed konsekwencjami moralnymi swojego czynu. W kontekście społeczeństwa i człowieczeństwa, powieść Dostojewskiego ostrzega przed konsekwencjami nihilizmu i dehumanizacji, pokazując, że przekroczenie moralnych norm nie tylko niszczy człowieka wewnętrznie, ale również ma dalekosiężne konsekwencje społeczne.

Powieść „Zbrodnia i kara” jest zatem nie tylko głęboką analizą psychologiczną jednostki, lecz także uniwersalnym ostrzeżeniem przed konsekwencjami złych wyborów życiowych i destrukcyjnego wpływu pewnych ideologii na człowieka. Doskonale obrazuje, jak jedno przestępstwo może stać się punktem zwrotnym, prowadzącym do ostatecznego upadku moralnego i psychicznego.