Moje czytelnicze odkrycia podczas lekcji języka polskiego w liceum.

Ta praca została zweryfikowana przez naszego nauczyciela: 15.06.2024 o 15:07

Rodzaj zadania: Wypracowanie

Dodane: 15.06.2024 o 14:42

Lekcje języka polskiego w liceum przeszły w mojej życiowej karierze ucznia długą ewolucję – od początkowego niezainteresowania, po głębokie zafascynowanie literaturą, które z czasem stało się dla mnie źródłem nie tylko wiedzy, ale również osobistych odkryć i refleksji. Choć dla wielu z moich rówieśników język polski nie jest ulubionym przedmiotem, ja poznałem niesamowite bogactwo polskiej literatury, która pozwoliła mi dowiedzieć się więcej o przeszłości, wartościach i samym sobie.

Jednym z tekstów, który miał ogromny wpływ na moje postrzeganie tematu przyjaźni i zaufania, były "Lilije" Adama Mickiewicza. Utwór ten jest balladą opowiadającą historię zdrady i zbrodni: mąż wyrusza na wojnę, powierzając swojej żonie obowiązek pozostania wierną. Jednak żona łamie obietnicę wierności i po powrocie męża do domu, ucieka się do zbrodni, aby ukryć swoje występki. Historia ta prowokuje do głębokiej refleksji na temat zaufania i zdrady nawet w najbliższych relacjach.

Przeprowadzenie analizy "Lilij" Mickiewicza było dla mnie niezwykle pouczające. Utwór ten uświadomił mi, jak krucha może być nić zaufania i jak tragiczne mogą być konsekwencje jej zerwania. Zaufanie, które jest fundamentem każdej bliskiej relacji, okazuje się być czymś, co możemy łatwo stracić, ale bardzo trudno odbudować. Analizując zbrodnię żony, którą popełniła w obawie przed konfrontacją z powracającym mężem, zrozumiałem, że nawet bliscy nam ludzie mogą być zdolni do czynów niespodziewanych i przerażających.

Przy okazji interpretacji "Lilij" zastanawiałem się również, jak współczesna kultura traktuje temat zaufania. Porównałem swoje przemyślenia z tekstami współczesnych piosenek dotyczących zaufania, takich jak "Trust Issues" Drake’a. Odkryłem, że problem zaufania i zdrady jest uniwersalny, nie ogranicza się tylko do literatury, lecz przenika także do muzyki, filmów i codziennego życia. Na zakończenie mojej analizy doszedłem do wniosku, że staranny dobór osób, którym ufamy, jest kluczowy dla naszego bezpieczeństwa emocjonalnego i życiowej stabilności.

Innym tekstem, który przyniósł mi wiele czytelniczych odkryć, był "Beniowski" Juliusza Słowackiego. Jest to epickie dzieło, które nie tylko przedstawia fascynującą opowieść, ale również zawiera głębokie refleksje na różne tematy. Podmiot liryczny jest tożsamy z samym Słowackim, co nadaje dziełu osobisty charakter i pozwala zrozumieć myśli oraz emocje autora.

Jednym z aspektów, który zwrócił moją uwagę w "Beniowskim", była oryginalność i miejsce metafor w literaturze. Słowacki używa w swoim utworze szeregu metafor i aluzji, które odnoszą się do innych poetów, szczególnie Adama Mickiewicza. Wiedza o kontekście biograficznym tych dwóch wielkich poetów jest kluczowa do pełnego zrozumienia dzieła. Relacje między Słowackim i Mickiewiczem, pełne wzajemnej zazdrości i szacunku, kształtowały sposoby, w jakie obaj twórcy wzajemnie się inspirowali i prowokowali. Odkrycie tych subtelnych zależności i animozji dodaje warstwę głębi dziełom obydwu literatów.

Osobiście, “Beniowski” skłonił mnie do głębszego zastanowienia się nad rolą artysty w społeczeństwie i nad tym, jak twórczość może odzwierciedlać indywidualne konflikty i emocje. Wiedza o biografii Słowackiego i jego relacji z Mickiewiczem wpływała na moją własną interpretację utworu, pokazując, jak osobiste życie autora przenika do jego literackiej twórczości.

Jednak prawdopodobnie najbardziej filozoficznym i egzystencjalnym odkryciem była lektura "Dies irae" Jana Kasprowicza. Utwór ten prezentuje krytyczny obraz Boga jako surowego władcy, co skłania do głębokiego zastanowienia się nad problemem istnienia Boga i jego wizerunkiem w literaturze.

Kasprowicz w "Dies irae" podejmuje wątek sądu ostatecznego i surowości Stwórcy, co kontrastuje z bardziej ludzkim i bliskim obrazem Boga znanym z wcześniejszych literackich i religijnych dzieł. Analizując ten kontrast, śledziłem, jak różne epoki i konteksty kulturowe wpływają na sposób przedstawiania Boga w literaturze. Porównywałem to także z innymi źródłami, takimi jak Biblia czy literatury epoki baroku, aby zobaczyć, jak zmieniały się wyobrażenia Boga na przestrzeni wieków.

Refleksje nad "Dies irae" doprowadziły mnie do konfrontacji różnych wizji Boga, zarówno surowego sędziego, jak i miłosiernego ojca. W trakcie jednej z lekcji, mieliśmy także możliwość dyskusji z katechetą, który pomógł nam zrozumieć, jak te zmieniające się wizerunki Boga odzwierciedlają ewolucję ludzkiej świadomości i potrzeby duchowe człowieka.

Podsumowując moje czytelnicze odkrycia, muszę przyznać, że literatura młodopolska podczas lekcji języka polskiego przeszła dla mnie drogę od fascynacji mitologią słowiańską do głębokiej refleksji nad moralnością, zaufaniem i istotą istnienia. "Lilije" Mickiewicza nauczyły mnie delikatności zaufania, "Beniowski" Słowackiego ukazał zawiłości relacji między wielkimi twórcami, a "Dies irae" Kasprowicza zmusiło do konfrontacji z fundamentalnymi pytaniami o Boga i wiarę.

Literatura skłania do refleksji i pozwala odkryć coś wyjątkowego dla siebie. Każdy utwór przynosi unikalne przeżycia i zrozumienie świata, jakie jest niemożliwe do osiągnięcia w żaden inny sposób. Dzięki temu, że literatura jest subiektywna, każdy uczeń może stworzyć swoją własną listę wpływowych utworów, które kształtują ich myśli i postawy.

Patrząc w przyszłość, widzę, jak zdobyte czytelnicze odkrycia pomogą mi w dalszym rozwoju osobistym i intelektualnym. Każda poznana książka, każda przeanalizowana linijka tekstu, każda dyskusja na lekcji języka polskiego to krok w stronę głębszego zrozumienia siebie i świata. Literatura stała się dla mnie nie tylko źródłem wiedzy, ale także drogą ku osobistemu rozwojowi, której nigdy nie przestanę eksplorować.