Streszczenie "Wesela" Wyspiańskiego.

Ta praca została zweryfikowana przez naszego nauczyciela: 2.08.2024 o 11:17

Rodzaj zadania: Wypracowanie

Dodane: 1.08.2024 o 16:25

„Wesele” Stanisława Wyspiańskiego to jedno z najbardziej znanych dzieł polskiej literatury, które nie tylko zyskało sławę w Polsce, ale także stało się przedmiotem licznych analiz literackich. Wyspiański, będący nie tylko dramaturgiem, ale także malarzem i poetą, stworzył dramat, który jednocześnie bawi, porusza i kształci, przedstawiając złożoną rzeczywistość polskiego społeczeństwa przełomu XIX i XX wieku.

Akcja „Wesela” rozgrywa się w ciągu jednej nocy w podkrakowskiej wsi Bronowice, gdzie odbywa się wesele poety Lucjana Rydla i chłopki Jadwigi Mikołajczykówny. Pierwowzorem dla tego wydarzenia było rzeczywiste wesele artysty i poety Lucjana Rydla oraz Jadwigi Mikołajczykówny, które odbyło się 20 listopada 1900 roku.

Dramat rozpoczyna się od sceny, w której bohaterowie wchodzą do izby weselnej, a każda z postaci wnosi ze sobą własny bagaż doświadczeń, marzeń i obaw. Dialogi między poszczególnymi postaciami ukazują różnorodność charakterów i postaw, ale także ukryte napięcia między mieszkańcami wsi a przedstawicielami inteligencji. Wyspiański mistrzowsko ukazuje zestawienie dwóch światów – chłopskiego oraz inteligenckiego – i próbuje odnaleźć klucz do zrozumienia ich wzajemnych relacji.

Przez postaci przewijające się na scenie, takie jak Pan Młody, Gospodarz, Poeta, czy Dziennikarz, autor wprowadza dialogi, które często są pełne ironii, humoru, ale również goryczy i rozczarowania. Wyjątkową wagę mają tu postaci symboliczne, które wchodzą na scenę w drugim akcie, dodając dramatowi wymiaru metafizycznego i alegorycznego. Między innymi są to Chochoł, zjawa, Wernyhora oraz Rycerz, które pojawiają się z inicjatywy oczywistych i ukrytych pragnień oraz lęków bohaterów.

Najważniejszym momentem i jednym z najbardziej symbolicznych scen dramatu jest spotkanie Gospodarza z Wernyhorą, legendarnym wróżbitą, który wręcza mu złoty róg – symbol nadziei i powstania narodowego. Wernyhora przekazuje Gospodarzowi kluczowy obowiązek – ma obudzić naród do walki o wolność. Niestety, cały ten wątek kończy się fiaskiem, kiedy Jasiek, który miał miał przekazać róg narodu do walki, gubi go w trawie, schylając się po czapkę z pawimi piórami. W rezultacie marzenia o zjednoczeniu i powstaniu pozostają nieosiągnięte.

Tragikomedia Wyspiańskiego jest głęboko zakorzeniona w kontekście społeczno-politycznym, reflektując nad losem narodu pod zaborami. Wyspiański ukazuje, jak niezrozumienie i brak zjednoczenia między różnymi warstwami społecznymi prowadzą do porażki najważniejszych zrywów narodowych. Symbolika zgubionego złotego rogu podkreśla nie tylko upadek narodowych aspiracji, ale też wewnętrzne słabości i egoizmy, które uniemożliwiają osiągnięcie celów wyższych.

„Wesele” jest także skarbnicą symboli i metafor, które interpretatorzy starają się rozszyfrować i zrozumieć. Chochoł, owijający różę na zimę, jest popularnie interpretowany jako symbol marazmu, stagnacji i ukrytych możliwości odrodzenia, które jednak potrzebują odpowiednich warunków, aby się wyłonić. Natomiast obecność Stańczyka, błazna obdarzonego mądrością polityczną, uświadamia bohaterom tragiczny wymiar polskiej historii. Jego dialogi z Dziennikarzem podkreślają konieczność refleksji nad przeszłością.

Podsumowując, „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego jest nie tylko ważnym dziełem literackim ukazującym realistycznie zdarzenia ze świata chłopskiego oraz inteligenckiego, ale również przenikliwym studium społecznej i narodowej rzeczywistości Polski przełomu wieków. Autor, wykorzystując głęboką symbolikę i alegoryczne postaci, zwraca uwagę na mentalne i strukturalne bariery, które hamują zjednoczenie i odrodzenie narodu. „Wesele” to dramat, który mimo swojej lokalności i osadzenia w konkretnym kontekście historycznym, porusza uniwersalne problemy i dylematy, czyniąc go aktualnym również dla współczesnych odbiorców.