Zasada współistnienia brzydoty i piękna w świecie – przedstaw swoje refleksje na ten temat w oparciu o wybraną lirykę różnych epok.

Ta praca została zweryfikowana przez naszego nauczyciela: 15.04.2024 o 9:59

Rodzaj zadania: List

Dodane: 1.03.2024 o 17:08

Drogi uczniu,

Chciałbym podzielić się z Tobą refleksją na temat, co może się wydawać odwiecznym antagonizmem – pięknem i brzydotą, które żyją obok siebie od zarania dziejów. Zadziwiające jest, jak te dwa pojęcia są względne i jak bardzo zależą od perspektywy, przez którą na świat patrzymy.

Piękno często rozumie się jako coś zamglonego, uchwytnego jedynie dla duszy, subiektywną interpretację rzeczywistości. Brzydota z kolei może być efektem konturu, który wyostrza piękno, podobnie jak cień podkreśla światło. W historii filozofii i sztuki koncepcje piękna ewoluowały od klasycznego pojęcia kalokagathii, czyli jedności dobra, prawdy i piękna, aż do nowożytnego turpizmu, który świadomie wybiera brzydotę, by ukazać inną warstwę rzeczywistości.

Przyjrzyjmy się teraz, jak różni poeci na przestrzeni wieków mierzyli się z tymi pojęciami. Cyprian Kamil Norwid w "Fortepianie Szopena" rysuje obraz artysty, jego dzieła i związku z muzyką Chopina, niosąc jednocześnie przesłanie o pięknie, które musi być postrzegane wielowymiarowo. W "Kwiatach zła" Charlesa Baudelaire’a natrafiamy na "Padlinę", miejsce gdzie piękno przenika się z obrzydliwością – turpizm staje się tu swoistą prawdą o życiu. Stanisław Grochowiak w "Don Kiszocie" konfrontuje nas z realiami – piękno idei ustępuje miejsca pięknu realistycznemu.

Refleksję tę kontynuuje Wisława Szymborska w ironicznym "Konkursie piękności męskiej", odwracając nasze postrzeganie kanonów urody. Z kolei Zbigniew Herbert w "Potędze smaku" stawia piękno i estetykę w roli manifestów etycznych, wyraźnie oddzielając je od otaczającej nas brzydoty komunistycznej rzeczywistości.

Ale cofnijmy się o krok. Piękno i brzydota nie są jedynie tematem artystycznego rozważania – one kształtują nasze codzienne życie, mają wpływ na nasze wybory i działania. Ich siła dąży do równowagi, w której aspirujemy do piękna, ale także zmuszeni jesteśmy do akceptacji brzydoty jako części natury świata i naszego doświadczenia. Wewnętrzne piękno z czasem często przewyższa to zewnętrzne, a dynamika między nimi staje się siłą napędową ludzkości.

Na koniec warto podsumować, iż piękno i brzydota to koncepty nieodłączne od naszej rzeczywistości. Ich estetyczne i etyczne wymiary rzucają światło na wartości, które są nam bliskie, w tym na ideę przemijalności i nieśmiertelności. Konieczna wydaje się akceptacja równowagi między nimi, aby osiągnąć harmonię interpretacji życia.

Wszystkie te aspekty prowadzą do wniosku, że piękno i brzydota, choć przeciwności, w literaturze stanowią o jego bogactwie, a w życiu – o pełni doświadczenia. Sztuka, w swym najszlachetniejszym wydaniu, ma za zadanie ukazać tę złożoność, zmuszając nas jednocześnie do szczerej refleksji nad własnymi odczuciami. Także my, jako odbiorcy, stajemy wobec zadania ciągłego poszukiwania, w zagmatwanym świecie, prawdy tkwiącej między pięknem a brzydotą.

Z poważaniem, [Twój Imię i Nazwisko]