Streszczenie: A. Mickiewicz "Dziady" część II

Ta praca została zweryfikowana przez naszego nauczyciela: 29.03.2024 o 17:12

Rodzaj zadania: Streszczenie

Dodane: 1.03.2024 o 17:08

Dziady" Adama Mickiewicza to wyjątkowe dzieło, które nie tylko odkrywa przed nami bogatą tradycję ludowych obrzędów związanych z Dniem Zmarłych, ale także pełni istotną rolę w kształtowaniu narodowej świadomości i tożsamości Polaków. Mickiewicz, będąc jednym z najwybitniejszych poetów epoki romantyzmu, wykorzystuje w swojej twórczości elementy folkloru, które przedstawiają świat pełen tajemnicy, niewidzialnej łączności między światem żywych i umarłych oraz głęboko zakorzenionej duchowości.

"Dziady" część II powstały w okresie, kiedy poeta przebywał na emigracji. To właśnie wówczas Mickiewicz zaczął interesować się obrzędem Dziadów, który praktykowany był na litewskiej oraz białoruskiej ziemi. Obrzęd ten przeznaczony był do łagodzenia dusz zmarłych, co nadawało mu szczególną, duchową wymowę. Inspiracją dla napisania dramatu były także zdarzenia historyczne oraz osobiste doświadczenia Mickiewicza.

Akcja dramatu rozgrywa się w noc poprzedzającą Zaduszki, na cmentarzu, wewnątrz kaplicy, co nadaje tekście wyjątkową atmosferę grozy i tajemniczości. Centralną postacią obrzędu jest Guślarz, który jest zarówno opiekunem, jak i mediatorem między światami - świata żywych i świata duchów. To on przyzywa dusze zmarłych podczas ceremonii.

W czasie obrzędu Guślarz przywołuje początkowo dusze dzieci, których symbolizują dwie ziarenka gorczycy – Rózia i Józik. Ich niewinność i czystość są kontrastem dla później przywoływanych dusz ciężkich grzeszników. Pojawienie się widma pana wywołuje serię dramatycznych wydarzeń. Ptaki jako elementy obrzędu konfrontują się z widmem, które opowiada historię swego zła i krzywd wyrządzonych za życia, przestrzegając przed podobnymi czynami.

Następnie przyzywane są dusze pośrednie, w tym dusza młodej dziewczyny – pasterki. Jej próśba o sprowadzenie na ziemię i możliwość dotknięcia jej, symbolizuje tęsknotę za odkupieniem oraz szansę na zbawienie.

Największe poruszenie wywołuje pojawienie się Upiora, których dramatyczna historia opowiada o skutkach nieszczęśliwej miłości i zarazem przestrogą przed konsekwencjami samobójstwa. Także postać kobiety ubranej na czarno, będąca w transie, wprowadza nowy, mistyczny element do dramatu. Jej zniknięcie wraz z pościgiem za nią przez Upiora kończy obrzęd "Dziadów".

Motywy i symbole w dramacie są głęboko osadzone w romantycznej wrażliwości na sprawy duszy ludzkiej. Motyw tragicznej miłości, przemijania i śmierci oraz kontrast między boską sprawiedliwością a ludzką moralnością wywołują refleksję nad ludzkim losem i działaniem.

"Dziady" część II to dzieło, które zachowuje swoją aktualność także dla współczesnych czytelników. Jest to tekst, który porusza kwestię uniwersalnych wartości, takich jak miłość, śmierć, sprawiedliwość i odkupienie. Pojawiają się tu prawdy życiowe, które kształtują moralność i odpowiadają na ważne pytania dotyczące ludzkiego istnienia.

Analizując "Dziady" część II, warto zwrócić uwagę na role, jakie pełni wykorzystane w dramacie symbole i motywy. Są one świadectwem wielkiej wrażliwości Mickiewicza na duchowe potrzeby człowieka oraz jego wiary w wielką misję sztuki. Odbicie to znajduje również echem w polskiej literaturze, gdzie "Dziady" stanowią jedno z najważniejszych dzieł w narodowej spuściźnie kulturowej.