Interpretacja: W. Szymborska „Wrażenia z teatru”

Ta praca została zweryfikowana przez naszego nauczyciela: 9.04.2024 o 9:50

Rodzaj zadania: Wypracowanie

Dodane: 1.03.2024 o 17:08

Wisława Szymborska, noblistka i jedna z najwybitniejszych poetek polskich, w swoim wierszu "Wrażenia z teatru" w subtelny sposób odkrywa przed nami kulisy sztuki teatralnej. Analiza tego wiersza pozwala dostrzec, jak poezja może odsłaniać tajemnicę teatru, odnosząc się jednocześnie do uniwersalnych pytań o istotę rzeczywistości i sztuki.

Wiersz "Wrażenia z teatru" Wisławy Szymborskiej może być interpretowany jako głęboka refleksja na temat granic między sztuką a życiem. Kluczowym elementem tego dzieła jest "akt szósty", który nie istnieje w klasycznym podziale dramatu, lecz wyłania się jako metafora momentu za kulisami, ukazującego aktorów w trakcie przygotowań do roli.

Szymborska patrzy na aktorów jak na czarowników, którzy za sprawą peruk, szatek i noży "powracają" do rzeczywistości, zdejmując z siebie warstwy postaci, które przed chwilą ożywiali. "Perruque osuwa się z mojej głowy", "Szatek powiewa na ramieniu" – to tylko niektóre ze zdań, które przybliżają nam ten proces transformacji z jednej roli w drugą, a w istocie z iluzji w rzeczywistość.

Kiedy aktorzy kłaniają się publiczności, granica między rolą a osobą aktora staje się zatarta. Widzimy, jak "dyga samobójczyni", "kiwa ściętą głową", uosabiając w sobie zarówno straszliwą konsekwencję scenicznych działań, jak i ludzką odruchowość. Szymborska podkreśla tym samym paradoks teatru, który jednocześnie "depta wieczność", oferując chwilę ulotności, lecz i "rozpędza morały", pozostawiając trwały przekaz.

Aktorzy czekający za kulisami to kolejny wzruszający obraz, który Szymborska kreśli w swoim wierszu. Ta cisza przed burzą, oczekiwanie na wejście na scenę, są podkreślane przez poetkę jako moment pełen napięcia i skupienia. Podmiot liryczny wzrusza się, obserwując tę czujność aktorów, ich gotowość do ponownego wcielenia się w role – fenomen repetycji, który w teatrze staje się nieodłącznym elementem rzemiosła.

Opadająca kurtyna stanowi dla Szymborskiej moment symboliczny. Poddaje analizie zarówno odczucia publiczności, jaki i emocje aktorów, dostrzegając w szparze kurtyny ich działania, które są już częścią odgrywanej przez nich rzeczywistości. "Kurtyna na haku" to koniec spektaklu, który "ściska za gardło" podmiot liryczny, pozostawiając go z uczuciem nostalgii i docenienia chwilowej magii teatru.

Poetka, pełniąc funkcję obserwatorki i zarazem krytyczki teatru, identyfikuje się z pokazywanym na scenie mikroświatem. W jej oczach teatr jawi się jako wyjątkowy fenomen, jakiegoś rodzaju próba generalna życia, mimo iż większość widzów nie zagląda za kurtynę, aby dostrzec pełnię przeżyć i znaczeń.

Wisława Szymborska podkreśla w swym wierszu wyjątkowość "aktu szóstego", który choć nietypowy, wydaje się być kluczem do zrozumienia teatru jako połączenia sztuki i codzienności. Odzwierciedla on rolę teatru, jako miejsca pełnego emocji i ukrytych znaczeń, często pomijanych przez publiczność.

Analizując wiersz "Wrażenia z teatru", nabiera się przekonania o wartości tej formy sztuki. Szymborska ukazuje wartość teatru, jako przestrzeń dla przemyśleń o istocie człowieczeństwa, ale też jako metaforę naszego życia, pełnego różnych ról i aktów. Teatr staje się zatem miejscem, gdzie igraszki z rzeczywistością i iluzją nabierają głębszych znaczeń, ucząc nas o nas samych i otaczającym nas świecie.