Dlaczego malarz Mikołaj się przyznał do zbrodni, której nie popełnił?

Ta praca została zweryfikowana przez naszego nauczyciela: 30.08.2024 o 8:07

Rodzaj zadania: Streszczenie

Dodane: 30.08.2024 o 7:50

#

„Zbrodnia i kara” to jedno z najsłynniejszych dzieł rosyjskiego pisarza Fiodora Dostojewskiego, wydane po raz pierwszy w 1866 roku. Powieść ta jest klasykiem literatury światowej, analizującym skomplikowane mechanizmy psychologiczne i moralne jednostki stykającej się z krańcowymi sytuacjami życiowymi. Dostojewski w swym dziele sięga głęboko do ludzkiej natury, przedstawiając nie tylko psychologiczne portrety swoich postaci, ale także poruszając kwestie etyczne i filozoficzne, które pozostają uniwersalne i aktualne. Powieść jest przede wszystkim opowieścią o moralnym upadku młodego studenta prawa, Rodiona Raskolnikowa, który decyduje się na morderstwo starej lichwiarki, Alony Iwanowny.

Zbrodnia popełniona przez Raskolnikowa jest centralnym wydarzeniem powieści, które wyzwala szereg przełomowych wydarzeń i emocji u głównych bohaterów. Z początku Raskolnikow planuje morderstwo jako logiczny akt mający na celu poprawę jego sytuacji finansowej oraz uporządkowanie sprawy majątkowej swojej rodziny. Lichwiarka, Alona Iwanowna, jest stara, chciwa i okrutna, co w oczach młodego Rodiona czynią ją „nikomu niepotrzebną” i godną śmierci. Jednakże, tuż po dokonaniu morderstwa, Rodion w przypadkowym biegu zdarzeń zmuszony zostaje do zabicia również siostry lichwiarki, Lizawiety, co potęguje jego poczucie winy i moralnego schorzenia.

Fiodor Dostojewski misternie konstruuje sytuację, w której poszczególne postacie wciągane są w ciemny wir wydarzeń wywołany zbrodnią Raskolnikowa. Wśród nich znajduje się Mikołaj, młody malarz pracujący w kamienicy, w której doszło do morderstwa. Mikołaj to postać zmagająca się z trudnościami życiowymi i psychicznymi, co czyni go osobą wyjątkowo podatną na manipulacje i presję zewnętrzną.

Mikołaj jest skromnym i nieco naiwnym młodym człowiekiem, który marzy o życiu pustelnika. Jego marzenie jest odzwierciedleniem jego psychicznego stanu i potrzeby ucieczki od rzeczywistości, w której nie odnajduje spokoju ani satysfakcji. Pracuje jako malarz w kamienicy, gdzie mieszkała Alona Iwanowna, co z początku nie wydaje się mieć szczególnego znaczenia, ale w miarę rozwoju śledztwa okazuje się nieść za sobą poważne konsekwencje.

Śledztwo prowadzone przez Porfirego Pietrowicza jest kluczowym elementem zbrodniczej układanki. Porfiry jest doświadczonym oficerem śledczym, który stosuje wyrafinowane techniki manipulacji psychologicznej, by odnaleźć prawdziwego sprawcę zbrodni. Jego podejście jest subtelne i skomplikowane – dostrzega on wewnętrzne rozterki Raskolnikowa, ale równocześnie bada innych podejrzanych, w tym Mikołaja. Mikołaj, jako osoba związana miejscem zbrodni, zostaje szybko uwikłany w śledztwo przez fakt, że pracował w kamienicy lichwiarki i znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie.

Porfiry Pietrowicz wykorzystuje swoje umiejętności w manipulowaniu psychologicznym, aby wyciągnąć przyznanie się do winy od osób podatnych na wpływy. Przez serię przesłuchań, domysłów i psychologicznych nacisków, Porfiry kreuje wokół Mikołaja atmosferę niepewności i presji. Wydaje się, że Porfiry wręcz gra na uczuciach Mikołaja, wychwytując jego słabości i wewnętrzne konflikty.

Pod wpływem tej nieustającej presji, Mikołaj zaczyna się łamać psychicznie. Stan silnego wzburzenia i utrata spokoju ducha skutkują pogłębiającym się wewnętrznym konfliktem. Mikołaj staje się coraz bardziej przekonany o swojej winie mimo braku jakichkolwiek faktycznych dowodów na to, że miał coś wspólnego z morderstwem.

Proces przyznania się Mikołaja do winy jest dramatycznym i skomplikowanym psychologicznie wydarzeniem w powieści. Porfiry Pietrowicz gra mistrzowską grę, prowadząc Mikołaja do wniosku, że jedyną drogą do osiągnięcia spokoju i ukojenia jest przyznanie się do zbrodni. Mikołaj, będący w stanie silnego psychicznego rozstroju, zaczyna opowiadać szczegóły zbrodni, których de facto nie mógł znać. Pod wpływem presji, ulega autosugestii i zaczyna wierzyć, że to on jest winny morderstwa, mimo że cała jego opowieść nie trzyma się logicznej całości.

W ten sposób, niewinny człowiek zostaje zmuszony do przyznania się do zbrodni, którą faktycznie popełnił Raskolnikow. Manipulacje Porfirego są kluczowym czynnikiem, który doprowadza do tego fałszywego wyznania.

W końcowym rachunku, Mikołaj staje się kolejną ofiarą moralnego upadku Raskolnikowa i bezdusznych mechanizmów systemu prawnego. Historia Mikołaja podkreśla dramatyzm i niebezpieczeństwo sytuacji, w której niewinne osoby mogą zostać zmanipulowane do przyznania się do niepopełnionych zbrodni. Dostojewski ukazuje tragizm losu Mikołaja jako ofiary manipulacji psychologicznej, która może być stosowana w każdej epoce i każdym społeczeństwie.

Refleksja nad tą częścią powieści prowadzi do przemyśleń na temat manipulacji i bezbronności jednostek wobec potężnych mechanizmów władzy. Mikołaj staje się uniwersalnym symbolem niewinnej ofiary. Historia ta mówi o tym, jak łatwo można zniszczyć człowieka poprzez wyrafinowane techniki manipulacji i jak ważne jest, aby systemy sprawiedliwości były wolne od nadużyć i błędów. Warto również zauważyć, że problem ten jest nadal aktualny, co czyni dzieło Dostojewskiego ponadczasowym testamentem ludzkiej natury i społecznych mechanizmów.