Jak zmienia się postawa ludzi wobec dżumy na przykładzie kazań ojca Paneloux

Ta praca została zweryfikowana przez naszego nauczyciela: 1.06.2024 o 22:54

Rodzaj zadania: Wypracowanie

Dodane: 1.06.2024 o 22:43

Powieść „Dżuma” Alberta Camusa, napisana w 1947 roku, stanowi arcydzieło literatury światowej, będąc jednocześnie głęboką refleksją na temat ludzkiej natury i irracjonalności zła, które może spotkać każdego. Camus, algierski powieściopisarz, dramaturg i eseista, z ogromnym wyczuciem opisuje zmagania społeczności miasta Oran z epidemią dżumy, używając jej jako metafory wszelkiego rodzaju zła i nieszczęść, z którymi mierzą się ludzie. Celem tego wypracowania jest analiza kazań ojca Paneloux, które ukazują zmieniającą się postawę ludzi wobec dżumy.

Ojciec Paneloux jest główną postacią reprezentującą duchowość i moralność społeczeństwa w „Dżumie”. Jest jezuitą, szanowanym duchownym wpływowym w społeczności Oranu. Początkowo jego postawa wobec dżumy jest jednoznacznie interpretacyjna - widzi ją jako karę Bożą za grzechy ludzi. W pierwszym kazaniu w katedrze, wygłoszonym podczas deszczowego dnia na początku epidemii, stawia się na pozycji oskarżyciela, używając zaimka "wy", co oddziela go od wiernych. Wierzy, że „sprawiedliwi mogą być bez obawy, ale słusznie drżą źli,” w ten sposób sugerując, że epidemia dotyka tych, którzy na nią zasłużyli z powodu swoich grzechów.

Pierwsze kazanie ojca Paneloux odbywa się w katedrze, pełnej wiernych przepełnionych zwątpieniem i przygnębieniem. Duchowny używa demagogicznego tonu, przyrównując dżumę do plag egipskich, co wprowadza w mury świątyni grozę i obawę. Utożsamia dżumę z boską karą, co wywołuje przerażenie i uczucie winy wśród zgromadzonych. Słuchacze, choć przerażeni, starają się znaleźć sens w słowach duchownego. Jest to kazanie pełne zawiłych słów, mnóstwa metafor, epitety i parabole, które miały wywrzeć mocne wrażenie na wiernych.

Reakcje wiernych na to kazanie były mieszane. Wiele osób przyjęło słowa Paneloux z przerażeniem, widząc w dżumie rzeczywiste potwierdzenie boskiej kary, inni poczuli złość na takie interpretacje nieszczęścia. Styl kazania, pełny środków artystycznych i niezrozumiałych zwrotów, tylko potęgował w ludziach poczucie zagubienia i bezradności. Paneloux z perspektywy moralnej był oddzielony od ludzi, co odbijało się na ich wzajemnych relacjach.

Z czasem, ojciec Paneloux zaczyna zmieniać swoją postawę. Jego zaangażowanie w pracę sanitarną oddziałuje na jego refleksje i przemyślenia. Wraz z utożsamieniem się z cierpiącymi, przechodzi wewnętrzną przemianę. Zaczyna uczestniczyć bezpośrednio w walce z epidemią, stając się jednym z wielu sanitariuszy, co pozwala mu doświadczyć cierpienia na własnej skórze. To doświadczenie sprawia, że zmienia ton swoich wypowiedzi, zastępuje formę "wy" na bardziej zjednoczającą "my" - symbolizując swoją jedność z mieszkańcami Oranu.

Drugie kazanie ojca Paneloux, wygłoszone po jego doświadczeniach w pracy sanitarnej, jest znacząco różne od pierwszego. Teraz zamiast kary Bożej, dżuma jest przedstawiana jako próba od Boga, którą należy przyjąć i zrozumieć jej miejsce w Bożym planie. Jego ton jest teraz empatyczny i uspokajający, co ma na celu dawać nadzieję i otuchę wiernym, a nie ich przerażać. Kazanie jest proste i zrozumiałe, pełne współczucia, co sprawia, że wierni czują się bardziej zjednoczeni i zrozumiani.

Reakcje wiernych na drugie kazanie są bardziej pozytywne. Czują ulgę i nadzieję, a większe poczucie wspólnoty pozwala im lepiej radzić sobie z sytuacją kryzysową. Styl kazania ojca Paneloux staje się bardziej przystępny, używa prostych przykładów i obrazów, które trafiają do serc słuchaczy.

Zmiana postawy ojca Paneloux ma ogromny wpływ na postawę ludzi wobec dżumy. Transformacja duchowa i moralna, jaką przeszli pod jego wpływem, przyczynia się do wzrostu empatii, solidarności i aktywniejszego uczestnictwa w walce z epidemią. Zmniejszeniem wewnętrznych napięć i zwiększeniem zaufania do duchowieństwa sprawia, że społeczność staje się bardziej zjednoczona w obliczu tragedii.

Podsumowując, zmiana postawy ojca Paneloux w „Dżumie” Alberta Camusa ilustruje ewolucję postaw ludzi wobec nieszczęścia. Jego droga od osądu do współczucia wpłynęła na wprowadzenie nadziei i jedności w społeczności Oranu, co jest przesłaniem mającym zastosowanie również w naszych współczesnych sytuacjach kryzysowych. Empatia i solidarność pozostają kluczowymi wartościami w radzeniu sobie z trudnościami i budowaniu silniejszych wspólnot.