Postawa człowieka wobec Boga. "Księga Hioba" i wybrany kontekst.

Ta praca została zatwierdzona przez naszego nauczyciela: 17.08.2024 o 11:16

Rodzaj zadania: Rozprawka

Dodane: 15.08.2024 o 11:14

1. Wstęp

Sformułowana teza brzmi: „Człowiek może przyjąć wobec Boga postawę pokorną lub zbuntowaną”. Przyjrzymy się zarówno Hiobowi, jak i postaciom z Dziadów cz. III, aby zobaczyć, jak te różne postawy wpływają na ich życie i relacje z Bogiem. Na koniec podsumujemy nasze rozważania i wyciągniemy konkluzje co do znaczenia tych odmiennych postaw wobec Boga.

2. Główna część

Charakterystyka Hioba: Księga Hioba rozpoczyna się przedstawieniem głównego bohatera jako człowieka sprawiedliwego i bogobojnego. Hiob jest szanowany w swoim społeczeństwie, posiada wielki majątek i liczną rodzinę. Jego dobrobyt i szczęście są postrzegane jako efekt przymierza z Bogiem. Hiob przestrzega wszystkich Bożych przykazań, modli się regularnie i składa ofiary za siebie i swoje dzieci. Jego życie jest przykładem doskonałej pobożności i lojalności wobec Boga.

Diabeł jako oskarżyciel: Pewnego dnia, na boskim zgromadzeniu, Szatan podważa szczerość pobożności Hioba, twierdząc, że Hiob służy Bogu tylko dla korzyści materialnych. Szatan sugeruje, że gdyby Hiob stracił swoje dobra, z pewnością odwróciłby się od Boga. Bóg zgadza się wystawić Hioba na próbę, pozwalając Szatanowi odebrać mu majątek, dzieci, a w końcu także zdrowie. Jest to kluczowy moment, gdyż otwiera przed Hiobem i czytelnikami pytanie o prawdziwą naturę wiary i lojalności wobec Boga.

Serie nieszczęść: Hiob traci wszystko, co ma – dobytek, potomstwo i zdrowie. Mimo to, w odpowiedzi na te tragedie, nie złorzeczy Bogu. Zamiast tego, wyraża swoją wiarę poprzez słowa: „Nagi wyszedłem z łona matki mojej i nagi tam wrócę. Pan dał i Pan wziął”. Hiob dowodzi, że jego pobożność nie jest związana z materialnymi korzyściami, ale wynika z autentycznej, głębokiej wiary. Jego postawa jest zalążkiem pokory, ale także wewnętrznego buntu, gdy zaczyna szukać odpowiedzi na swoje cierpienie.

Postawa żony Hioba: W kontrapunkcie do Hioba stoi jego żona, która namawia go do złorzeczenia Bogu, uważając to za sposób na uwolnienie się od cierpienia. Jej postawa jest klarownie buntownicza i jednak także pełna troski o Hioba. Interpretacja jej słów może być dwojaka: jako akt buntu wobec Boga, ale także jako pragnienie ulgi dla męża poprzez zerwanie z Bogiem, który wydaje się być źródłem ich nieszczęść.

Mowa Elihu: Elihu, jeden z przyjaciół Hioba, przestrzega przed pychą i przypomina, że żadna istota ludzka nie jest w pełni sprawiedliwa. Aczkolwiek Hiob zachowuje pokorę, jego chęć zrozumienia przyczyn swego cierpienia jest formą intelektualnego buntu. Hiob pragnie sprawiedliwości i odpowiedzi od Boga na temat niesprawiedliwości, której doświadczył, co sprawia, że jego postawa jest wielowarstwowa.

Rozmowa z Bogiem: Kulminacyjnym momentem Księgi Hioba jest rozmowa z Bogiem. Bóg odpowiada na pytania Hioba, ukazując mu ogrom i tajemniczość swojego planu stworzenia. W obliczu boskiej wszechmocy Hiob uświadamia sobie ograniczoność ludzkiego rozumu i swoją małość. Hiob przyjmuje pokorę jako ostateczną postawę wobec boskiej wszechmocy i tajemnicy. Ostatecznie zostaje wynagrodzony przez Boga za wytrwałość i wierność.

B. Analiza Dziadów cz. III Adama Mickiewicza:

Konrad – buntownik: Konrad, główny bohater III części Dziadów, jest artystą i twórcą o wielkich ambicjach. Jego życie przypomina życie Prometeusza, który sprzeciwia się boskim wyrokom. Konrad w swej słynnej Wielkiej Improwizacji wznosi się do Bogu i pyta Go o sens cierpienia narodu, domagając się od Boga władzy nad duszami, po to, by przynieść ulgi swojemu narodowi. Jego postawa jest pełna pychy, gdyż śmie stawać przed Bogiem i równać się z nim, uzurpując sobie boskie prerogatywy. Konrad nie przyjmuje pokornie swojego losu ani losu swojego narodu, ale buntuje się i rzuca wyzwanie Bogu.

Ksiądz Piotr – pokorny mnich: W kontraście do Konrada stoi ksiądz Piotr, prosty mnich, który przyjmuje wolę Boga z pełną pokorą i bez wątpliwości. Nie ma ambicji twórczych, nie szuka wielkości ani władzy. Jego pokorna postawa jest źródłem jego wewnętrznej siły i spokoju. Przyjmuje rzeczywistość taką, jaka jest, i to w tej pokorze znajduje pełnię dobroci i łaski. Dzięki swojej pokorze ksiądz Piotr otrzymuje objawienie mesjanistyczne, co pokazuje, że to przez pokorę można dostąpić boskich tajemnic.

Konsekwencje postaw: Konrad za swoją pychę i bunt nie zdobywa łaski Bożej, pozostaje izolowany od Boga i swoich braci. Jego duma i sprzeciw przynoszą mu jedynie cierpienie i samotność. Z kolei ksiądz Piotr przez pokorę dostępuje boskiego objawienia, co przynosi mu duchowe spełnienie. Te dwie postawy – pycha i pokora – mają znaczny wpływ na życie i duchowe doświadczenia obu postaci.

3. Podsumowanie

Postawa Hioba jest złożona – łączy w sobie pokorę z pytaniami wobec Boga. Pokora jednak zwycięża, gdy Hiob uznaje swoją ograniczoność wobec nieskończoności boskiego planu. W przeciwieństwie do niego, Konrad i żona Hioba zdają się nie akceptować swojego miejsca w świecie, co prowadzi do ich duchowej izolacji i cierpień.

Zaletą pokory jest akceptacja małości i skończoności człowieka wobec nieskończoności i wszechmocy Boga. Filozoficzne podejście Sokratesa, polegające na uznaniu własnej niewiedzy, jest analogiczne do tej postawy. Zaufanie wobec Bożego Logosu – słowa i prawa Boskiego – wydaje się być odpowiedzią na tajemnice istnienia.

Ostateczna konkluzja tej rozprawki wskazuje, że akceptacja woli Bożej i rzeczywistości, w jakiej żyjemy, może być najlepszą postawą wobec Boga. Zrozumienie, że nasze życie jest ograniczone i pełne tajemnic, których nie jesteśmy w stanie pojąć, skłania do pokory przed boską wszechmocą.